Heyecandan kalbim yerinden çıkacak gibiydi... Eve koşar adımlarla ilerliyor, bir yandan da zihnimde yapacaklarımı tekrar ediyordum. Kardeşimle geçen gün yaptığımız gibi koltukların üzerine battaniyeler örterek çadır yapacaktım. Arkadaşlarım geldiğinde de çadırın içinde annemin hazırladığı kek ve kurabiyelerle piknik yapacaktık. Bugün hiç bitmesin istiyordum... Dünyanın bütün çocukları bu çadırın altına girsin ve sıcak anne keki kokusunu çocukluğumuzun en değerli hazinesi olarak doyasıya koklasınlar istiyordum. Dün biz çocuktuk, şimdi yetişkin ebeveynler olduk. Hepimiz çocuklarımızı mutlu etmek için çaba gösteriyoruz. Bizler büyüdük ama çocukluğumuzda bizi mutlu eden şeyleri hiç unutmadık; hatta hep "Keşke şimdi çocuk olsaydık" dedik yaşadığımız güzel anılara özlemle... Temeli çocukları mutlu etmek prensibine dayalı bu hayalimizi gerçekleştirirken rehberimiz "Çocukluğumuz" oldu. Çocukken kendi yapmak istediklerimizi düşündük. Yaşanılan günler ile hatırlanan günlerin hisleri farklıdır dedik ve çocuklarımızın güzel hislerle hatırlayacağı anıları olsun istedik. Dünyadaki bütün çocukların mutlu olması dileğimizle...